Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Ανάγκαθο...

Ανάγκαθο... αν τούτη υπήρχε η λέξη, πόσο θα γλύκαινε τον κόσμο... Όμως, το μάγμα που λάβα σέρνεται πετρώνοντας ότι στο διάβα του βρεθεί... αυτό φοβάμαι ντυμένη ακόμη στη μεσημεριάτικα, πια, ξεχασμένη μου πάχνη. Πτυχώνονται τα λόγια μας μπλεγμένα ένα κουβάρι κι ο κίνδυνος της έκρηξης χαμογελά στην τρέλα των ρηγμάτων. Άσε με να αναδυθώ απ' τον αφρό συναισθημάτων που να ονοματίσω δεν μπορώ ούτε και θέλω, νοιώθοντας νότες ποτάμια μπλε κάτω απ' τις φτέρνες μου να ρέουν, κατεύθυνση ανατολική, κι ύστερα σε μια εξάτμιση μαζί τους να με παίρνουν. Και δεν είναι πίκρα, μήτε και θλίψη το ρέμα τούτο πάνω αριστερά, παρά μια σύνθεση ουρανού που στις μύτες χορεύει των δοξαριών, ρεύμα μιας ασυγχώρητης φλέβας μνήμης γλυκόπικρα με νοσταλγία ανακατεμένο. Κοιτώ τα δάκτυλά μου συννεφένια, στιγμές που σαν και τούτες μονάχη ξεφυλλίζω ουρανό χωρίς ένα ίχνος μηχανορραφίας, μήτε και στίχο ματαιογραφίας... Και η σιωπή της Κυριακής ντυμένη την μπλε της μουσική όλο και δυναμώνει αγάπη, μπερδεύοντας περισσότερο την ταυτότητα του αφρού για τον οποίον λίγο πριν σου μιλούσα. Ίσως και να 'χεις δίκιο, ίσως η εικόνα απ' τα φίδια του ποταμού και της φωτιάς να 'ναι που σφίγγει το λαιμό μου, αποφυλακίζοντας πνιγμένα αρώματα, αλλοιώνοντας τη αυθεντικότητα περασμένου χρόνου. Διώχνω το βλέμμα στον καρπό και βλέπω στ' αστραφτερά τους χάντρες τους θεατές να περιμένουν το δράμα αποφάσεων που δεν παίχθηκαν, μια δικαίωση αντίτιμου εισιτηρίου στην ταύτιση ενός ρόλου που όλως τυχαίως μου ανατέθηκε. Κι όμως, δε με συνάντησες ποτέ. Μονάχα κάποτε, ίσως, ψιθύρισες ξένο ένα όνομα που τώρα μεταλλαγμένο, ναι, όλως τυχαίως, κάπως σε μένα μοιάζει. Να κόψω τουλάχιστον μου επιτρέπεις... μέρα που είναι... ένα κομμάτι ουρανού, τριάντα πέταλα λεπτά μιας μνήμης, συνθλιμμένο στα δάκτυλά μου μύρο σταλάζοντας, μες στα ριζά το θάνατο να νοιώσω σε μια ψευδαίσθηση για λίγο πατημένο καθώς μες στη ζωή ψηλά θ' ανεβαίνω; Κι όπως θα πτυχώνονται τα όνειρα, με λύματα σωρούς, στικτές στιγμές σε άλφα να στρογγυλεύουν καθώς από ένα κείμενο, αργά... με μια σιωπή κομματιασμένη... σε άλλο ξανά θα μπαίνω...