Τη φαντάστηκα τόσο

Τη φαντάστηκα τόσο που έγινε απτή... και όσο μεγάλωνα σε χρόνο τόσο μίκραινε να τη βλέπω μ' ενα μολύβι δαγκωμένο σ'ενα θρανίο να κοιτάει αλλού... να βλέπει μόνη ένα ξέφωτο όπου αγρίμια πριν τη φωνή τους πλησιάζονταν δόντια με δόντια και κραυγή άναρθρη... το πρώτο πράγμα στη συνάντηση ήταν ο φόβος... μια πρόσκληση του ζώου για πάλη και για θάνατο... Κι αυτό να μένει τώρα κάπου βαθιά σαν ασφάλιστρο... γιατί ο λόγος το μπορεί ν' ανοίξει ένα χρόνο νεογέννητο... όπου τα πράγματα να κατανεύουν και να 'ναι σαν μικρή παράδεισο... παναπεί κήπος... από πλήκτρα και τα λόγια εύθετα για να ζητήσεις για να μάθεις πως είναι ο ίδιος κόσμος κάτω από δυό βλέμματα... πως ξοδεύονται διπλά οι λέξεις διψώντας ομορφιά... πως τα τοπία της ψυχής εξημερώνονται και όχι μόνο... ένα γενικευμένο κάλεσμα εξημέρωσης προς λέξεων ανταλλαγή δοκιμασμένο κιόλας και γεμάτο υπόσχεση... πάμε κορίτσι... ο κόσμος ένας εμείς δυό κι ανάμεσα ο διάλογος... πες μου τον ήλιο από τα μάτια σου και το σκοτάδι... δείξε μου το αόρατο του τειρεσία... Είπα ήξερα κάτι και τώρα έχω μόνο ερωτηματικά... πως είναι η φορά του κόσμου κάτω από τα μάτια σου... Σε φαντάζομαι τόσο που να γίνεσαι αποκάλυψη... παίξε με στον κόσμο σου όπως στο κρυφτό και στο κυνηγητό και στα μήλα... Ένα κορίτσι μπαίνει κι αν είμαι τόσο δα αληθινός θα ξανακόψω αλλιώς απ' τη σιωπή τα λόγια...