Στεφάνια μου 'στειλε...

Στεφάνια μου' στειλε τα στολισμένα λόγια στην καρδιά. Κι εκείνο το αγκάθι δεν ντράπηκα βαθύτερα να κρύψω. Να ξέρω. Να προσέχω. Σα θα 'μαι εδώ και άξαφνα έρθει ο φόβος. Ελπίδα μου… η ελπίδα μου στην πλάτη με στενεύει και τα φτερά συστέλλονται με τις αιχμές να μπήγονται στο χώμα. Ριζώνω, λες. Κι άλλο δεν έχω χρόνο. Μόνο τον κήπο να φροντίζω, μονάχα αυτόν. Μόνο τον κήπο να ποτίζω με μάτια ονειροστρόγγυλα που στάζουνε βροχούλες Απριλιάτικες σα βγάζουνε τις μάσκες. Άλλο δεν έχω χρόνο. Τεντώνομαι στο αύριο, μα μην το πεις, πόσο μικρή ξανά γεννιέμαι κι αχ! μην το δει, λευκό χαρτί αφήνομαι τον άνεμο σ' ένα χορό να σύρει. Πάμε… ποιος είπε πως τα λόγια μας πεθαίνουνε στα λόγια. Στα πόδια κόβονται σαν τη σιωπή που την καρδιά μας τεμαχίζει γεμίζοντάς την απορίες. Αναπηρίες. Κόκκινα μήλα, πάμε... Στεφάνια στην καρδιά κι ένα αγκάθι να σεργιανάει Χειμώνες σε πυρωμένη μοναξιά. Μαύρες στα μάτια μας σκιές τα πλήκτρα να παιδεύουν. Μου φάνηκε πως έγινε απτός, απόψε έτσι φαντάστηκα… κι όμως δε θα 'ναι έτσι... και τ' όνειρό μου ξύπνησε