Αναδιατάσσωντας δυο εκατοντάδες λόγια τη φορά μαυλίζουμε το άφατο. Παίξε παίξε κορίτσι. Δοκίμαζε αρμονικές κι άσε αυτό που θέλησε η τύχη να τα πει πιο αληθινά. Τα δάχτυλα που γράφουν έχουνε μια καταγωγή από ψαύση στήθους μητρικού. Θυμούνται σώματα ανυπέρβλητα ανοίγουν δρόμους εκεί όπου τα στεγνωμένα ανθρωπάκια φυλάνε κάτι ψίχουλα έμπνευσης και μ' αυτά θέλουν να πολιτευτούν στο όλον. Πως ανεβοκατέβαινες τη σκάλα δώδεκα χρονώ; Ψελίζοντας ονόματα που αγνοούσες των μελλοντικών σου εραστών. Έτσι ξοδεύοντας το δώρο που σου έδοσε ο Θεός. Με φοβισμένη στην αρχή κι ύστερα σαν μια μουσική που γίνεται ατσάλι πυρωμένο στο νερό κι όλο σκληραίνει. Παίξε με τον αέρα δώστου οστά μια στερεά υπόσταση. Φτιάξε ένα πρωινό από συνάντηση μικρή μου φίλη. Σπάσε το δίχτυ εκείνων με τις βάρβαρες ψυχές σ' ένα διάλογο που ανάμεσα το ποίημα. Υπάρχουν τόσα γύρω μας ώστε δυό άνθρωποι ποτέ να μην συναντηθούν. Τόσοι ανθρώποι τόσα λόγια που παν ν' ακινητήσουν φυσικά φαινόμενα. Σύρε έξω της νυχτιάς τα σπλάχνα σε μια καλημέρα...
Δημοσιεύθηκε: Thu Mar 02, 2006 2:26 am Έγραψε o Γ. Μίχος
Δημοσιεύθηκε: Thu Mar 02, 2006 2:26 am Έγραψε o Γ. Μίχος
