Να μοιάζει ο χώρος της συνάντησης

Να μοιάζει ο χώρος της συνάντησης ένα παυσίλιπο με φιλαρμονική όπου κυρίες τη συνοδεία λοχαγών με επίσημη στολή διατρέχουν έναν κόσμο που για μια στιγμή να ξαποστένει στη φορά του προς την παρακμή... ωραίες βόλτες κυριακής με συνοδεία πνευστών... αβροφροσύνες και χειροφιλήματα από καρτ ποστάλ της μεσευρώπης... με μαρμάρινους αγγέλους στο βάθος κρατώντας στεφάνια από χρυσό... και αετώματα σε κτίρια... σύμβολα μακρινά πως η βία στων ανθρώπων τα έργα υποβόσκει... όμως πες μου σαρώνοντας ωσάν το περισκόπιο ποιές μες στη μνήμη σου οι πρώτες εικόνες... κάτι από χρώματα του τόπου κάτι από φως μεσημεριού... ένα κορίτσι πού υπάρχοντας με τις προοπτικές του ακόμη στο συστάδην... ποιά η στιγμή που έρχεται ένα εγώ για να χαράξεις σε μιαν άμμο αόρατη γραμμές ορίων... τι είναι ένα κορίτσι και πως να υπάρχει πίσω από όσα δύνανται τα μάτια μας... πες εκείνο των παιδικών μας χρόνων που έμεινε για πάντα απορία... αν και απέναντι μας ονειρεύονταν... ένα αγόρι με κοντά παντελονάκια που κλωτσάει επίμονα μια μπάλλα σε μια αλάνα μόνο του τι είδους ιερογλυφικό γράφει σ' ένα κορίτσι που σ' ενα παράθυρο ονειρεύεται και πίσω μια κουρτίνα να φυσάει...