Λιώνανε τα σπλάχνα κι καρδιά ένα τύμπανο. Kι εσύ αστείος, ελαφρύς ακόμη και στο βαρύ... Αγκυρυβολολημένο το στόμα στο δηλητήριο, ανοίγει, κλείνει ίσα να μπαινοβγαίνουν πεθαμένες λέξεις που στήνουν γιορτή κολυμπώντας μέσα του, στοιχειώνοντας ακόμη και το τετράγωνο αυτών που στον κύκλο σου δε θέλησαν να πεθάνουν. Κι αυτό το κορίτσι γιατί να καταλάβει; Εσύ κραυγάζεις "Εγώ", με τη δεμένη γλώσσα, μην τύχει και στάξει μια σταγόνα στο μονοπάτι της, μην τύχει και νοιώσει πάλι τούτο το πικρό υγρό τι είναι και το μονοπάτι της αφανιστεί πριν ακόμη έρθει. Δεν πέρασαν παρά λεπτά που φτιάχουν μέρες και η ντροπή σου έφηβη, κρύβεται πίσω από γυαλινα μάγουλα ψάχνοντας το κορίτσι που δεν παίζει μήπως και το πείσεις να παίξει, εσύ με τη δεμένη γλώσσα και τα δάκτυλα που ψάχνουν καταγωγή και το στόμα ακόμη μπουκωμένο στο δηλητήριο. Κοίτα τη σκάλα, μπορεί να έρθει, μπορεί κι όχι, μπορεί να είναι η ίδια, τι σημασία έχει τόσο επιδέξιος που έγινες να διαβάζεις μόνο τα δάκτυλα σε αυτήν τη σιωπή που τη βαφτίζεις λόγο και χρυσάφι. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που ακούν πριν την ώρα τους. Κι εσύ τι μπορείς να καταλάβεις ακόμη κι αν σπάσει η σιωπή με γράμματα που ρέουν, στο άλφα, στο βήτα, στο δέλτα δηλητήριο. "Κορίτσι γράφε, κορίτσι παίξε, εγώ αποφασίζω, εγώ κρατάω το όνομά σου, εγώ θα το γράψω, εγώ θα το δώσω. Φίλοι αγγελιοφόροι περιμένουν τη σειρά τους να παίξουν, εγώ φτιάχνω τους κανόνες, εγώ μόνο υπάρχω, Εγώ, ΕΓΩ. Παίξε, λοιπόν, κορίτσι." Και το κορίτσι γράφει "Ελευθερία ο θάνατος." Σπάει την οθόνη, ύστερα, ενώ χιλιάδες χρατσ μουρμουρίζουν με έκπληξη τ άγραφα χαρτιά που αδίκως τσαλακώνονται. Γιατί πρέπει να υπάρξουν θύματα σε τούτη τη μάχη. Κι επιζώντες, τα πλήκτρα. Να γράφουν, χωρίς να μπορεί να διαβάσει κανένας αν αυτή δεν αποφασίσει. "Ναι, ελευθερία τούτος ο θάνατος"
Δημοσιεύθηκε: Thu Mar 02, 2006 1:11 pm Έγραψε η vel...
Δημοσιεύθηκε: Thu Mar 02, 2006 1:11 pm Έγραψε η vel...
