Αν μου επιτρέπεται

Αν μου επιτρέπεται να κλαίω όπως παλιά που ερχότανε η μάννα μου και με ρωτούσε και δεν ήξερα να πω πως είναι από την ομορφιά του κόσμου... ένα κάτι που δεν έχει όνομα λες και ως τους μακρότατους αστερισμούς υπάρχει μια διάταξη που σε περιλαμβάνει ως και στον ύπνο των παιδιών σου στο διπλανό δωμάτιο... ίσως και να ναι όπως το λες το χέρι ενός αρμάου απόκοσμου που καρφώνει σε ξύλο κάτι προκάκια μουσικές μια νοσταλγία στα σπλάχνα μας... η ίσως ένα φανελλάκι ιδρώτας που στέγνωσε πάνω μας με το δειλινό κι ανεβάζει μια νύστα καμμένο βλέφαρο... και γαληνεύουν μέσα σου τα πράγματα κι αυτό που ζήτησες είναι βήματα λόγων ενός χορού που πάει και σε πάει ως βαθιά στον ύπνο σου... είναι όπως λένε να πηγαίνεις τη χαρά ως το σημείο που έχει δάνειο από το θάνατο... και να πατάς τη γη σιγανά σιγανά και ταπεινά γιατί είναι σάρκα και πονάει... στην πίσω μεριά της μνήμης γίνεται χορός... ποιός είναι απόψε ο τυχερός... κι έρχονται λάμψεις σαν διαμάντια δάκρυα από κάτι ξαδέρφια μακρινά σε μέρα αρραβώνων... λευκά πουκάμισα και κάτι λάμψεις του χρυσού στα δάχτυλα... και φευγεις για τον ύπνο και η τελευταία σου εικόνα είναι πόδια που χορεύουνε και γράφουν λέξεις δυσανάγνωστες... αύριο πάλι θα συναντηθούμε...